13 Klatka

OPIS WYSTAWY:

"Zanim spotkałam właściciela zdjęć, z wielkiego kartonu wyciągałam światłoczułą materię, na której zapisywał świat. Z każdą fotografią poznawałam nowe fakty, rozczytywałam zapis migawki. Składałam domniemaną historię. Zanim spotkałam właściciela zdjęć, poznałam jego sposób obserwowania świata. W detalach i portretowych kadrach ujmował swoją codzienność przez dziesiątki lat. Każda narracja jest prawdopodobna. Ciekawość, posiadanie skrawków czyjejś historii, spotkanie z człowiekiem do tej historii przynależącym postawiło nas przed pytaniem: „jak bardzo >>wyrzucone<< pozwala być >>odnalezionym<<?”. Działanie jest próbą rozliczenia się z posiadania cudzej historii. To wielogłosowa opowieść o pamiętaniu i zapominaniu, o wyrzucaniu i przechwycaniu, o ponownym odkrywaniu i szukaniu śladów obecności w materii, która nie jest widoczna gołym okiem..."

„Duch fotografa, który organiczną serpentyną zaległ na śniegowej połaci może być tak naprawdę jedynie cieniem, powidokiem. Może to zdjęcie nigdy nie powstało, skoro mężczyzna na nim uwieczniony akcentuje – poprzez dumnie noszony na piersi aparat – to JA jestem tu fotografem. Czuję jednak bardzo mocno, że aurę dźwiga tu Ona, choć daje Jemu pierwszeństwo i wzrokiem usuwa się w cień, patrzy jednak prosto w jego serce, WYWOŁUJE GO”.

„13. klatka” to wielopoziomowe badanie śladów obecności fotografa-wywołującego na znalezionych zdjęciach, badanie procesów zapamiętywania u widza oraz procesów percepcji i projekcji zaproszonych do projektu osób.

INFORMACJE O TWÓRCACH:

Weronika Fibich - pracuje na pograniczu sztuk performatywnych, reportażu i dokumentu. Reżyserka akcji teatralnych/performatywnych, artystka interdyscyplinarna, twórczyni filmów dokumentalnych i licznych projektów artystycznych. Związana z Ośrodkiem Teatralnym Kana od 1998 roku. Oprócz działalności kulturotwórczej, edukacyjnej i programowej w ramach projektów realizowanych przez Ośrodek, od lat realizuje własną, autorską drogę twórczą. W polu jej zainteresowań są działania realizowane w przestrzeni pozateatralnej; na granicy prywatnego i publicznego. Najczęściej podejmowanym przez nią tematem jest pojęcie pogranicza, wykluczenia, pamięci i tożsamości. Stosowaną metodą pracy jest „rysunek z pamięci”. Wartość „rysunku” polega na powiązaniu prywatnego z publicznym, wyrozumowanego z intuicyjnym, przypomnianego z odczuwanym.

Patrycja Terciak - doktorantka Wydziału Rzeźby i Intermediów gdańskiej ASP. Jest twórcą niezależnym. Pracuje w materii sztuk performatywnych oraz wizualnych. Interesują ją kategorie liminalne, pamięć indywidualna i zbiorowa, sztuka dokumentacji, działania z zakresu trzeciej kultury. Współpracuje z Teatrem Szwalnia w Łodzi. Zajmuje się także projektami kultury.

Piotr Matula - na codzień pracuje w chórze Filharmonii Łódzkiej i uczy gry na instrumentach klawiszowych. Współtworzy duet Fisherboyz oraz kwartet wokalny Di Canto. Komponuje muzykę filmową i teatralną. Multiinstrumentalista. Tworzy muzykę do zajęć choreoterapeutycznych oraz tanecznych.

 
LINKI:

• Galeria zdjęć